Ankara Şiiri - Abdurrahman Kaan Köker

ANKARA

Seni hep bir sonbahar griliğiyle hatırlarım.
Gençliğimin en güzel yıllarını senin sokaklarında
harcadım.

Yokum şimdi sende, farkında mısın?
Ya da neden değilsin?
Ve neden güneş artık, Beytepe’deki kadar güzel
batmıyor.

Oysa ne severdim
seni!
ya da seninle ne çok
şeyi!
Seninle yarım ekmek arası patates ezmesinden
başka birşey yiyemediğim yurt akşamlarını,
Seninle donma pahasına da olsa
Beytepe’de gece yarısına kadar son otobüsü beklemeyi
ve bunun tek nedeninin parasızlık olmasını
bile
sevdim.

Sıcağında bunalmayı,
yağmurunda iliklerime kadar ıslanmayı,
soğuğunda donmayı, çamurunda batmayı,
karında oynamayı, gecelerinde kaybolmayı...

Hatta biliyor musun seninle açlığı
bile sevdim.

Çok türküler söyledim sana yüreğimden,
sende sen olmak istercesine.
Çok küfürler de ettim ama inan yalandan
sana dokunmamak istercesine.
Çok kez de sarhoş oldum, sende seni yenmek istercesine.

Her gidişimde, kanat takmak istedim,
sana dönebilmek için.
Her yokoluşumda, sığınmak istedim
kaybolmamak için.

Yani Ankara yeminle,
Seni hep çok sevdim.
Şimdi içimde bir garip burukluk
ve özlem…
Ararım seni, sendeki günlerimi.
Oysa güzel miydi sendeki her günüm?
Değil!
Acıların en büyüğünü, hep seninle yaşadım.
Ama dedim ya
sende
ölümü bile sevdim!

Ve öğrendim:
Gülmeyi, ağlamayı; düşmeyi, kalkmayı;
vefayı, ihaneti; dostlukları, düşmanlıkları;
sürünmeyi, koşmayı; kaybetmeyi, bulmayı;
sonra direnmeyi, ayakta kalmayı,
dünyaya kafa tutmayı, ona asla boyun eğmemeyi,
hatta onunla alay etmeyi
ve nihayet kazanmayı
ama hepsinden önemlisi
Ankaram,
biliyor musun ki
ben
sende sevmeyi öğrendim
ve galiba sana dair
her sevgiyi sırf bu yüzden
sevdim!