arınır dualar gibi
ömrün gülümseyen elleri.
yetişmelisin insan,
unutmaya çalıştıklarının hizasına.
üstünü örten göğün altındaki de kim?
soluk soluğa kalarak
nefesimi verdiğim portrede
hiçbir hareket yok.
dışarıyı izleyebileceğim
bir cam umdum.
indim köprülerden
suya eğildim.
derinliğimi yarıştırdım onunla.
kazanan
birikecekti sokaktaki kalabalıklarda.
aklım
saydam bir ağaç yaprağından
toprağa dikilen
köksüz bir limanken
içinde plastik sandallar vardı
çocuk kaldırıldı
hareket ettikçe
kıymık gibi
kalbini gıcırdatan yatağından
ve ne güzel
ne parlak bir ırmak kırpıldı
itiraf ve çocuğun ortak özelliği
olur muydu
işte oluyordu
çocuk okunmadan geçilen
bir parantez içine benziyordu
dünyanın bütün kimsesizleri
bir günlüğüne şiirleşti
şiir kimsesizlik mi demekti
değilse ne demekti
belki de
anlamsız bir şeydi
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!