Canavar Şiiri - Mustafa Birkol

Dağlarım vardı zirvesine kar düşse, bulut değse gördüğüm;

Binalar önümde açılmaz perde, bağlanmış kördüğüm.

Topraklarım vardı rahminde bin bir çiçek ; doğanı yaprak yaprak koklayıp öptüğüm,

Asfaltı, betonu açılmaz örtü olmuş; demir atlar sürdüğüm.

Ormanlarım vardı; kuşları, dereleri arza inmiş cennet diye içinde yürüdüğüm.

Kavrulup kara kefen giymişler, gördükçe, ateşten binler okla yüreğimden vurulduğum.

Haykırın, tükürüp de insan suretli canavarın yüzüne:

Yeter artık! artık canlarımdan dişler, pençeler atıp götürdüğün!