Canavar Şiiri - Mustafa Birkol

Dağlarım vardı zirvesine kar düşse, bulut değse gördüğüm;

Binalar önümde açılmaz perde, bağlanmış kördüğüm.

Topraklarım vardı rahminde binbir çiçek ;, doğanı yaprak yaprak koklayıp öptüğüm,

Asfaltı, betonu açılmaz yorgan olmuş; üstünde yürüyüp, demir atlar sürdüğüm.

Ormanlarım vardı dallarında kuşlar, sanki cennet içinde ötüştüğüm.

Kavrulup kara kefen giymişler, gördükçe, ateşten ok yüreğimden vurulduğum.

Haykırın, tükürüp şu medeniyet denilen canavarın yüzüne:

Yetti artık dağımdan, ormanımdan, toprağımdan pençe vurup, diş geçirip götürdüğün!