Çam Ağacı ve Çocukluk Şiiri - Nazmiye Kayar

Üşüten gecenin ayazıyla ağlayan çamlar;
Elleri gövdenizde sımsıcak,
Minicik kalpleri sevgiyle çarpan
Gözlerinden oyun fışkıran,dostluk fışkıran
Biz çocukları arıyorsunuz,biliyorum.
Ey benim iğneleri ellerime batan,
Sakızı beni yakan,dalları yüreğime batan,
Vefalı dostum,oyun arkadaşım
Ey iğneli dost:
Artık kocaman gövdenize sarılıp,
Sayılar saymıyoruz kucağınızda.
Artık dallarınıza asılıp,
Taklalar atmıyoruz havada.
Yapraklarınızdan faydalanıp,
Süs yapmıyoruz odamıza.
Yalnız kalmak istediğimizde
Dayanıp gövdenize ağlamıyoruz,
Sadece büyüdük diye.
Gecenin ayazında ağlayan çamlar;
Sizinle değil bir çocukluk dönemi,
Bir ömür geçerdi.
Keşke insan,insanla beraber
Doğanında kurdu olmasaydı.
Keşke dünyam çocukluğumdaki gibi
Yeşil kalsaydı.Keşke,keşke biz hiç büyümeseydik.

(İstanbul-Eylül 2001)