Büyüdüm baba... Şiiri - Suskun Adam Zeynepp

Sen gittikten sonra en çok ben büyüdüm baba…
En çok ben büyüdüm.
Şimdi senin yaşlarındayım baba,
senin gittiğin yaşın aynasında duruyorum.

Ben o gün çocukluğumu unuttum.
Bir günde, bir acının içinde büyüdüm.
Çok büyüdüm baba…
Gözyaşımda sakladım seni,
yüreğimin en karanlık yerinde sakladım.
Yetmedi…
Çocukluğumun ceplerine sakladım seni,
oyuncaklarımın arasına, düşlerimin ucuna…Baba...

Sen gittikten sonra ben hiç çocuk olmadım baba.
Bazen kalabakların içinde sessizce aradığım,
bazen geceleri yastığıma gömdüğüm
o çocukluğumu özledim.
Ama en çok,
en çok seni özledim....Baba....

Baba ben Hiç şımarmadım,
hiç “baba” diye boynuna sarılacak bir yer bulamadım.
İçimdeki çocuğa “ağlayamazsın” dediler,
“Artık büyüdün” dediler.
Ben büyüdüm baba, büyüdüm,
ama o çocuk hiç büyüyemedi.

Şimdi,
şimdi senin gittiğin yaştayım.
Her gözyaşımda sen varsın,
her gecenin rüyasında sen.
İçimdeki yara hâlâ kabuk tutmuyor.

Sen gittin…
Ben çok çabuk büyüdüm.
Hiç kimseye söylemedim bunu,
ama bazen içimde sakladığım çocuğu,

çıkarıp karşıma koymak istiyorum.
Ona “bak büyüdün işte, ağlama artık” demek istiyorum.
Sonra cesaret edemiyorum…

Çünkü biliyorum baba,
ben babasız büyüdüm,
ama o çocuk büyümesin istiyorum babasız.
Yine de çıkartamıyorum...Çıkartamıyorum Baba...

Baba…
Sen gittin ya…
Ben şimdi senin gittiğin yaştayım.

Ve sana söyleyemediğim..

Ben seni çok özledim baba.
Çok özledim seni Baba....