Yalnızlık ormanından denize doğru inen,
yaşamak dalgalarının bile
yumuşatamadığı falez...benim.
Hırçınlığım dünyaya hıncım kendime.
Öfke sellerine kapılıp da bazen,
Yokluk yoksulluk olmasa
Kim iner yerin dibine her gün
Her gün kim gömülür ölmeden toprağa...
Ahmet adam
Ahmet işçi
vakit seni özlediğim kadar kızıl renkli şimdi
saatler yine birbirini kovaladı başımdan
akrep yelkovana bu defada yetişemedi
hasretin ile kol kola girip
bugün de erken çöktü akşam...
bu şehre karanlıktan önce çörekleniyor hasretin
ne yapsam da bir türlü çıkmak bilmiyor
o bal rengi gözlerin hayalimden dışarı
faydası olur diye kalemi elime alıyorum bazı bazı
kahreden kelimeler diziyorum ardı sıra
bulaşıyor cümlelerime bir kahır, bin küfür
bakma güldüğüne aynadaki kadının
bunlar senin iyi zamanların
bir müddet kafanı her koyduğunda yastığına
ben geleceğim aklına
bölünecek en güzel uykuların
kabusların olacak anılarımız
Bana gönül sarayının anahtarını bağışla.
Bir bahar gününde huzura kabul buyur beni.
İstersen hapset, bir daha da bırakma.
Ve sadece sev beni,
tıpkı annemin sevdiği gibi.
Sevmeye korkuyorum seni.
Kaç şehir var aramızda,
uzadıkça uzayan yollar.
Sen arkasında dağların,
ben öte yanında denizin.
Üstelik ardına kadar kapalı tüm kapılar
biliyor musun sevgilim
tek başıma ediyorum kavgalarımı bugünlerde
sin ve kaf eylem yapıyor dilimde
her gün aynı saatlerde
seni bana hatırlatan tüm yerlerde
en çok da yokluğuna atılıyor sloganlar
Martıların kulağına
Onun adını fısıldamak
Güneşi ayı ve de yıldızları şahit tutmak
Mevsimlere şiirler yazmak mıdır aşk...
Firakında yazın üşümek
bilemedim ömrümde ben aşk nedir
aramak şöyle dursun aklıma bile gelmedi
her arzunun peşinden gittim de üşenmeden
aşka bir türlü sıra gelmedi
rengi nedir onu dahi bilmem...
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!