Bitmez Melankoli İle Biten Ömrüm

Bir çocuk ölüyordu, arka caddede,
kimsenin umurunda değildi.
Bir kadının, belki de bir anne
boğazı kesiliyordu,
kimsenin umurunda değildi.

Bir kuşu uçarken vurdular,
bir kaplumbağayı ezdiler,
bir sineği öldürdüler,
düştü cesetleri yere ve
kimsenin umurunda değildi.
Bir sokak köşesinde,
korkarak geçti çocukluğum.
“acaba ne zaman öleceğim” dedim,
kimse,
ben bile cevap veremedim.

Bir sokak köşesinde,
korkarak geçti çocukluğum.
“acaba nasıl öleceğim” demeye kalmadan,
evsiz bir adam, bıçağını; korkak,
güçsüz bedenime sapladı.

O sokak köşesinde kanlarım aktı,
ıslandı dünyanın yüzeyi,
biraz da olsa. karıncalara üzüldüm, boğuldular.
böceklere üzüldüm, engel oldum gibi.

O sokak köşesinde can verirken çocukluğum,
herkes bir şeylerle meşgul, oradan oraya geçip, gidiyordu.

O sokak köşesinde kan akıtırken çocukluğum,
“ölüyorum be” dedim, “bakın buraya”,
herkes bir şeylerle meşguldü.

Çürümeye başladı cesedim,
ben, ben değildim sanki,
öylece izliyordum.
herkes bir yere koşarken çaresizce,
çürüyordu elim, ayağım, gözlerim kuruyordu.

Yok olmaya başladığımı anladım şimdi,
öylece,
usul usul giderken göklere..
yok olmaya başladığını anladım şimdi,
sokak dolusu insanın aslında fazlalıktan öte olmadığını.
*
Kimsenin adımına değecek bir canlı,
nefesine değecek bir cümle,
kalbine değecek bir acı,
gözlerinden akacak yaş olmadığımı…

Sonra simitçi kaldırdı arabasını, ilerledi.
bakkalcı indirdi kepengini, ilerledi.
tuhafiye de öyle, tıpkı şekerlemeci gibi,
işi biten aldı yolunu, gittiler, benim gibi; usul usul.

Yok olmaya başladığını anladım şimdi,
şehir dolusu esnafın da benim gibi bir hiç olduğunu.
birçok şeyi anladım, elbette,
dünya dolusu varlığın,
akan kanıma eş değer olduğunu.

Öldüğümü biliyorum,
görüyorum her şeyi ve biliyorum.
söylediğim tüm şarkıların,
bir sokak köşesinde,
bir kaldırım dibinde hiç olduğunu,
unutulduğunu veyahut
bilinmediğini biliyorum.

En acısı da dostlarım,
üzülüyorum,
kahroluyorum.

Nefes midir bizi biz yapan?
yoksa çoktan öldüğümüz için mi bu melankoli?