Yıkık dökük bir otelin iç kapısı
Sürüklemişti rüzgar benide
Bu köhne rutubet nem kokan
Kırık demir bir karyolası baş ucunda yetmişli yıllardan kalan
Ahşap bir sepha
Ve ölmüş sivrisineklerin leşlerinin uçuştuğu bir pencere
İçinde günübirlik kadınların yaşadığı muhtemel bir
Fahişe odası
Kendimi gördüm çaresiz ve yalnız
Uzanmış kaçarcasına sevgiliden koptuğum o zamana
Yanaklarım kızarmış gözbebeklerimde akan yaşlar
Bir yağmur edasıyla sözülüyor
Damlıyor tane tane kalp atışlarımla bütünleşerek
Buzlaşıyor bedenim ruhumun son anıyla
Ve sessizce kapanıyor yıllara meydan okumuş o ahşap kapı
Son kez bakınıyor gözlerim
O oda benim odam
Nemli rutubetli köf kokan
O oda benim odam
Kayıt Tarihi : 22.5.2006 12:22:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!