Bir Dilim Kuru Ekmek Kavgası

Zifiri karanlıkta yürüyorum tek başıma;
Kırbaç gibi döğüyor rüzgâr.
Ellerim sızlar akabinde;
Avaz avaz bağırıyor kaldırımlar.

Ne cebimde tek bir kuruş,
Ne de çıkınımda bir dilim kuru ekmek var.
Bir öksürük nöbeti soluğumu kesiyor;
Kursağıma kadar.

Kirli pencerelerde,
Tek tük ölgün ışıklar.
Tir tir titriyor;
Açlık çığlığı olanlar.

İnim inim inliyor,
Günyüzü görmemiş zavallılar.
Kuru bir ekmek gibi ufalanıyor
Eli kolu bomboş eve dönen bahtsızlar.

Az kuru, az pilav, çokça ekmek;
İnsan niye yaşar?
Bir lokma gerek,
Bir dilim kuru ekmek kavgası işte böyle kopar.

Bu kuru bir can sıkıntısı değil;
Ekmek derdi çekenler anlar.
Kuru ekmek yiyen kadının yetimi
Yavan ekmeği öpüp öpüp başına koyar.

Dile kolay;
Aman, günah, ayıp, kötü, yanlış gibi safsatalar.
Karnın açsa,
Önce ekmek gelir ağalar, paşalar.

Bas bas bağırıyor,
Kuru ekmeğe çayı katık yapanlar.
Ekmeğin kurusunu zeytin suyunda
Soğuktan donanı buzla ovarlar.

Azık torbamda kuru ekmek gibi aşkın,
Seyrelmiş beyaz saçlarımdan yakalar.
Hayat dediğim zan,
Taban tepen içimde bin ah tutar sabahlar.

13 Mayıs 2024 / Pazartesi / Antalya