Bilebilseydin... Şiiri - Nihat Yılmaz

Son kez veda ettiğin kapıdan,
Hatta ayak bastığın basamağından
Bakmadan geçtiğin sokağından
Seni “koruyanlardan”
Beni horlayanlardan,
Yazdığın son mektubun kağıdından,
Yazının mavisinden, siyahından
İçinden çıkan o küçücük not’tan
Hiç açmadığın telefonundan,
Bana benden daha yakın olduğunu bir bilebilseydin,
Ah! Bilebilseydin…

Hayalimde dokunduğum Saçlarının sırmasından,
Doyamadığım teninin kokusundan,
Bir benim bildiğim Ben’inin dokusundan,
Anlattığın gibiyse eğer Kalbinin çarpmasından,
İnce, narin, uzun parmaklarından,
Hem de bütün uzuvlarından,
Adını üzerine kazıdığım taşlardan
Uğruna ölmek isteyen “başlardan”
Bana benden daha yakın olduğunu bir bilebilseydin,
Ah! Bilebilseydin…

Bana geldiğin her zamanın her anından
Aldığım zevkin içime yansımasından
Nilinden, gününden, nazından, anından
Damarında ki kıpkırmızı kanından,
Hayatında ki olmazsa olmazlarından
Yanındakinden hatta en yakınından,
Vazgeçemediğin hayatından,
Hedeflerinden, umutlarından
Bıkmadığın ayrılışlarından,
Kendi bedenimden, canımdan, ruhumdan
Bana benden daha yakın olduğunu bir bilebilseydin,
Ah! Bilebilseydin…

İkinci kez yaşattığın SON baharından
Ayrılık zehiri dolu hançerinin ucundan,
Şirin’inden, Aslı’sından, Leyla’sından,
Seni artık duyamayan kırık kalbimin kanatlarından
Gözlerimin akıttığı yaşlardan,
Bana benden daha yakın olduğunu bir bilebilseydin,
Ah! Bilebilseydin…