Beyaz Ateş Şiiri - Burhan Ali Yağmur

Bir zamanlar yakmakla tutuşmazken,
Görünmez olmuş yanıp öfkesinden.
Korlaştı içimdeki sönmez yangın
Şimdi harlı, katıksız ve de kızgın.

Avucumda taşıdığım su yetmiyor
Ve safımı hiç mi hiç belli etmiyor.
Yolun sonundaysa kalıyor bir vezin,
İşte şimdi halim İbrahim’den hazin.

Yağmur bekliyor içimde o ateş.
Gözleri patlarcasına ve serkeş.
Göğe dikiyor bakışlarını yerden,
Uçuyor külleri gözündeki ferden.

Karmaşık bir hal alır ölümün vakti.
Her güne yeni bir endişe nöbeti.
Tam ve tez al canımı, bırakma yarım.
Ölüp dirildim işte, yine sendeledim.

Böyle yakarmak istemezdim ama yeğdir,
Böyle bir dünyada bir kez ve tam ölmek.
Öyle ya, karmak istemezdim ruhumu kirle.
Öyle bir dün ya da günde, ilmek ilmek.

Aradığım; güneşte buz denizde köz
Ve ateşte bir renkti belki turkuaz.
Fakat renk körü bir ateş içimde, beyaz.
Aradığım; ne güneş ne ateşte bir ayaz,
İçimde yanan beyaz ateşe bir su yaz.