Benim Kadar Kimse Sevmedi Değil Mi Sevgilim

Alıp başımı gitsem bu şehirden,
Ah, bir gidebilsem senin olmadığın yerlere,
Duvarlara başımı vurup vurup ağlasam,
Gözyaşımla doldursam, sel olup taşsam gittiğim yerde.

Mehtabı seyrederken seni beklesem öylece,
Sen gelmesen, adımı bile anmasan, yüzümü dahi unutsan,
Karşımdan her geleni sen sanıp, koşsam ardından bezgince,
Sonra sonra bir yerlerde karşılaşsak, sen beni tanımasan.

Sensiz yaşayacağım bu son gün, deyip deyip beklesem,
Sönsem, harlasam, sönsem, harlasam, o son gün hiç gelmese,
Göçmen kuşların kanadında kalbimi göndersem,
Kalp, kalpsize senin için attığını dili olsa da söylese.

Ağlayarak, harlanarak seni beklerken göçüp gitsem,
Sakın adımı yazmayın mezarımın taşına,
Bir gül bitecek tam kalbimin olduğu yerde,
Geleceksin, geleceksin bir gün mezarıma hem de tek başına.

Gülü kopartıp koklayarak içine çektiğinde,
İşte o zaman BEN düşeceğim yüreğine BEN,
Gözyaşlarınla mezarımı sulayacak, kalbime akacaksın,
Son sözlerim gelecek aklına, hıçkırıklara boğulacaksın.

Eğer bir gün beni ararsan, pişman olursan,
Unutma, ben hep senin gözyaşlarında olacağım, demiştim,
Şimdi dök bakalım, dökebildiğin kadar beni kara toprağa,
Seni benim kadar hiç kimse sevmedi, değil mi sevgilim?