Beni Değil Kendini Anlatıyor Yüreğim

Sana baktığımda rengarenk olurdu yüreğim,
Sayısız yıldız düşerdi denizin aynasına;
Adını bilmediğim binlerce çiçek açardı gönlümde!
Seni bırakıp gittiğimde gözlerim buğulanır;
Yapay ölümler başlardı acılı iniltilerle,
Yüreğimin en gizli mahzeninde! ..
 
Seni özlediğimde yağmur yağardı gözlerimden;
Sis düşerdi, sessizlik çökerdi içime.
Hayalin ışığım olur, aydınlatırdı yüzümü;
Kapanmamak  için direnirdi kirpiklerim,
Ateş çemberini hızla delip geçerdi sevincim...
 
Senden uzak kaldığımda solardı yüzüm;
Erkene alınırdı ecelim,
Yokluğunu hissedince öfkelenir,
Kıyıyı parçalardı dalgalarım...
Kayıtsız kalırdı deniz,
Limanına yanaşan gemilere...
 
Seni düşündüğümde bulutlar çekilir;
Karanlık  biter, masmavi olurdu gökyüzüm.
Bir kırık ay düşerdi avucumun ortasına,
Kenarı oyalı yıldızlar akardı yalnızlığımın ayak ucuna...
 
Sensizlik aklıma geldiğinde ölümüme bir gün kalırdı,
Buzdan bir yanardağ çömelirdi yüreğimin ortasına;
Mücrim bir el uzanır, dokunurdu düşlerime...
Ellerim çözülür, aklıma karanlık çökerdi;
Talihsiz fırtınalara yakalanırdı baharım.
Hiçbir şeye benzemeyen bir hiçle süngülenir
Alt-üst olurdu varlığım!
 
Gel gel sevgilim beklemelerim tükensin,
Bu kağıt kokulu dünyanın cennetinde
Sana da bana da bir yer ayrılsın...

Rukiye Çelik
29 Haziran 2011/ANKARA