Bencileyin aşk Şiiri - Mehmet Necip Özmen

cimriymiş aşkın sahipleri
demirdenmiş yürekleri

erişmek istedim
göğe çektim beni
kendi ellerimle beni
beni ve içimdekileri
yapıştılar
tutundular
ayrılamadılar sanki
göz göze geldik benimle
ne tatlıymış ben
ne tatlıymış beden
sıvışıp anlık
göz görümü zamanlık
meramı kelamı defettiğim an
avuttular tekrardan
sırtladılar sırtıma düşüncelerimin kamburunu
yüklediler ömrümü
dirisine ölüsüne
ne desem hoş
ne yapsam boş
şimdi bana sorun
sorun kendinizi
deyin ki
bil içimdekileri
kim bilir kimi
kim bilir sevincinizi
kim bilir kederinizi
seni
beni
ve içimizdekileri

cimriymiş gerçek aşkın sahipleri
demirdenmiş yürekleri

size ne benden
size ne bedenimden
can benim değil mi
öteledim gideceği yere
savurdum umarsızca
şu koca küreden aşağıya
yetmez mi bu kadar zaman sana
yetmez mi dedim

soytarı
eğilip alttan baktı
şarlatan
inançsız
şaşkın
bir pozlar takındı
bir pozlar takındı
insafsızdım artık
tüketmiştim insafı
sürükledim yerlerde beni
zalimce
malumların varacağı yere
tamamı tekmili idi teslimatın
alırlardı belki beni de

kalem oynattılar
defterler karaladılar
seslendim
yakardım
lütfen alın beni
beni ve içimdekileri

ne de cimriymiş aşkın sahipleri
ne de demirdenmiş yürekleri

ayırmadılar
ilgi tuttular yazdılar aşk yaftasına

sormadılar bile bana
aşk yarar mı sana
uyduruk bir yaşamla beni an be an
ömür boyu avuttular
canım verdim savuşup gideyim
onu bile almadılar

ne tatlıymış can

25/06/2003..İSTANBUL