Dun bir mektup yazdım bana uzun amandır halımı hatırımı sormamıştım, biliyorum telefonda açabilirdim ama yazmak istedim, kalemin kâğıdın kokusu parmaklarıma sinsin istedim işte. Neler yapıyorsun dedim hala şen şakrak mısın, hala melankolik mısın hayallerin hala ütopik mi ve hala gülümseyerek bakıyor musun hayata ve hala asık olabiliyor musun tanımadın bir insana, kurda kuşa. Bilirim dedim bilirim çünkü sen bir ask adamısın asık olmalısın ve yazmalısın şair diyorlardı senin için hala yazıyor musun dedim. Sonra çok kalabalıktın dedim benim bile tanımadığım çok arkadaşın ve dostun vardı senin, her gece bir yerdeydin nasılda özenirdim sana diye devam ettim mektubuma. Ve sonra siyah bir zarfa sığdırdım tüm yazdıklarımı posta kutusuna bıraktım. Çok sürmedi cevap geldi benden o da beni çok özlediğini yazmış satırlara halımı hatırımı sormuş nasıl sevindim bilemezsin, keşke arasaydın eskiden olduğu gibi o şen şakrak sesini duyardım demiş, sonra kalemin ucu titremiş hissettim ve demiş ki bende arayamıyorum seni sesim eskisi gibi neşeli değil demiş. Hayallerinden bahsetmiş sonra mektubunda ama eskisi gibi ütopik değilmiş alelade şeyler işte bilirsin sanki biraz yaşama hevesi gitmiş. Uzun zamandır yazmıyormuş üstelik Eylül’ü beklemiş gelmiş ve peşinden zemheri demiş. Ve bana yalan söylediğinden bahsetmiş hiç kalabalık olmamış hem tek başınaymış, sahil kenarlarında, caddelerde, gündüzlerde ve gecelerde hep tek başınaymış. Nasıl üzüldüm anlatamam sana, sonra keşke hiç yazmasaydım hep tanıdığım gibi kalsaydı aklımda dedim. Ama yazmıştım ve cevap gelmişti benden bana, şimdi benimle oturmuş karşılıklı gecenin efkârını dağıtıyoruz o soruyor ben anlatıyorum, ben soruyorum ben cevaplıyorum. Anlı can beni benle topladığında bile artık bir ben kalmamış.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta