Nefret ediyor
Görmek istemiyor hatta
Ellerinle gömmek istiyorsun
Öldürdükten sonra
Yine o kanlı ellerle
öylesine köşede oturup saatlerce
elimde küçük bir çöp,
karıştırdığım toprağı bile sana benzetmeye,
hiç olmadı adını yazmaya çalışıyorum.
karşıda yoldan geçen insanlar,
bakıp yüzüme, hafif esen rüzgar.
Başı ve sonu, hayatın
Buz rengi bir yıldırım.
Nasıl da bitti
Sen ve diğerleri
Unutulmaz sanmıştım, unutuldu
Bedenim zaten kırılmış
Kırılmadık bir o kalmıştı
Sonunda onu da
Vahşi bir insan parçaladı
Hiç mi sorgulamadın
Anam sakin
Babam ağlamaklı
Sanki her ikisinin yüreğinde
Gökyüzü kapıları
Açıldıkça
Söz veripte tutamadıklarım mı
Yoksa tutamadığım dilimden çıkanlar mı
Oysa ne kadarda dikkat etmiştim.
Sana git derken kalbini kırmamaya
Ya hayatımı sana peşkeş çekişim
Tamda inanmışken sensiz yaşamamaya.
Onunla yaşam güzel, sakin ve durgun
Kimin umrunda ben seninle fırtınaya vurgun.
Ben uğraşmam kaderle
Yaşar geçerim
Baktım olmadı
Seni de bir kalemde çizerim
Bir yangın
Hiç arkana baktın mı çekip giderken,
Sonrasında uykularım yarım uyanışlarım erken
Geceleri pek nadir uyuduğum
Gidişin değil dönüşün artık tek korkum
Yaş bilmem kaç olmuş,
Boyum yaşımla beraber
Dükkan sahibiyiz adı konmuş.
Ben bilgisayarcı, babam eski berber
Yine de adım adının arkasında esir
Parmakla gösterilen Özdemir'in oğlu Bekir
Sen bir numarasın...