Bana Gel Deme Şiiri - Suzi Ayyıldız

Bana gel deme, gelemem.
İstesem de yollarıma barikatlar kurulur.
Sesim sana varmak ister,
nefesim engel olur.

Yüreğim sana koşar,
beynim inler: “Kal… düşersin, yanarsın…”
Ellerim seni arar,
bileklerim zincire vurulur, suskunluğa gömülür.

Gözlerim seni çizse de gecelere,
sabah olunca silinir yüzün yine.
Dudaklarım adını fısıldasa da,
sesim duvarlara çarpar,
geri döner yalnızlığıma.

Adımlarım yolunu arasa da,
her sokakta gölgeni düşürür peşime hasretin.
Ne yana dönsem, sen varsın, işte,
yine de varamaz yüreğim ellerine.
Dokunamaz parmaklarım tenine.

Bana gel deme, gelmek istesem,
gölgen düşer yüreğime,
ışığım söner yokluğunda.
Ne yana dönsem sen diye,
karanlık kovalar peşimden,
sensizliğin taş kesilir içimde.

Ve her gece uykumda düşer adın,
rüyalarımda yarım kalırsın.
Elimi uzatsam yetişemem,
hep biraz ötede durursun.

Bana gel deme…
Gelemem işte.
Kırık kanatlarım
uçamam sana.