Kışımın Baharı Şiiri - Salih Yüce

Özlem damarlarımda şu sıralar
Kanımla karışıktır gözlerin
Dağlanacak vardır elbet yaralar
Gözümde canlanır sözlerin
Nefesim yetmez küçüğüm

Acizim, konuşamam susarım
Anca dağa taşa nefret kusarım
Oturur kalkar yazar durarım
Seni ne kadar da arzularım
Nefesim yetmez küçüğüm

Kışımı yaza çevirdiğin an
O sevdamız afaki, yalan
İnanmam sen vermeden ferman
Yok! Anlasana senden başka derman
Nefesim yetmez küçüğüm

Rüyalarım, hayallerim dizginlenmiyor
Günler kovalar durur günleri, güneş doğmuyor
Kefen başucumda, emir bekler, duruyor
Dener durur yüreğim sensiz OLMUYOR...
Nefesim yetmez küçüğüm

İçimdeki çocuk aylardır neşesiz, hevessiz
Sebebi bellidir özlemiş seni sebepsiz
Ne çok bekler seni bilir misin gecesiz
Şiirlerim adın geçmeden hep hecesiz
Nefesim yetmez küçüğüm

Boş duvarlar arkadaşım şu sıralar
Filozof senden başka ne karalar
Ruhuma bir bak; yaralar, yaralar
Karanlık odalar boyu odalar
Nefesim yetmez küçüğüm

Kalem senden sonra küskün kağıda
Adın almaya isteksiz dönmüş mapusa
Çok ıraktır ikisi de sensiz bir yokuşa
Mürekkep bitmeye durdu, gitme uzağa
Nefesim yetmez küçüğüm

Haberin olsa tam şuan şu uykusuzdan
Su istemez, hüda istemez soysuzdan
Çarpar küçücük kalbi adeta kumdan
Bekler o korkmaz tipiden borandan
Nefesi yetmez onun Küçüğüm..