İçim yangın yeri gibi dumansız yanıyor görünmeden
Bu yangından kurtulmaya çalışan ben
Zavallıca
bir yerde düşürdüm doğruları
arka cebimden
tesbih taneleri gibi dağıldı
çektiğim tüm ya sabırlar
bir yerde nihayeti var biliyorum
kayıplarımın
boyutların kapıları açıldı evrene
ve ben gittim çelişkilerden
yıldızları ilikledim arkamdan
geride kalanlar
hala karanlıklar rapsodisinde danseder…
nesneler uçuşuyor gözümün önünde
göremiyorum
derin mavilerden başka hiçbir şeyi
anlamsızlaşıyor kelimeler önceleri
sonra düşünceler
Çok yorgun olduğu belliydi
Bir heybeyi atmış omzuna gidiyordu yıllardır
Onu her gördüğümde, hep aynı heybe
Hep aynı düşünce...
Bir ara konakladı, dağın yamacında
Çıkarıp azığından koparırken bir parça
bir hikaye yazdı kadın derin derin içini çekip
bir küçük gülümseme çizdi sonra
biraz özlemle boyadı
bir ara yüzünde derin hayaller oynaştı
bir yudum su içti
bir şey söyleyecek gibi oldu
(erkek sessizce gider,
kadın hüznüyle bakar erkeğin ardından)
ve sonra
koyu bir karanlıkta kaybolur bedenler
gölgeler sevişir
hüzünlü bir bulutun altına saklandım senden
görme beni
bulma
buğulu bakan gözlerime değmesin bir daha gözlerin
değmesin ellerin
nefesin
İşte gidiyorsun
Bir kez bile bakmayacak mısın arkana?
Biliyor musun arkandan su dökmeyeceğim
Çünkü ağlıyorum zaten hıçkıra hıçkıra…
Ne zor geçecek sensiz günler
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!