Ayrılık Denen Şey Şiiri - Halil Kumcu

Herkesin bir aşk hikâyesi, bir gönül kırıklığı vardır.
Yazsan bitecek sanırsın bu yürek yangını;
Sussan ciğerlerin parçalanır, nefes alamazsın.
Ağır ağır çürütür her gün bir parçanı.

Hicran olmasın diye dua ederdi annem,
Başımı okşarken eskiden, çok eskiden!
Şimdi dudaklarıma bir nakarat gibi yapıştı:
Zor bu ayrılık, bu hasret denilen şey ölümden.

Gecenin bir yarısından seslendi mi celladın,
Gözlerinde kefenle vurdu mu boynunu?
İçinde hiç tükenmeyen sızın,
Dünyalara sığmayacak kadar büyük acın oluştu mu?

Yıkarlar o zaman senin de gönül duvarını;
İçine diken ekerler,
Parçalarlar kalbini,
Bildiğin mutsuzluğun mektebine mecbur ederler.

Ben o vakit başka diyarlarda olurum muhtemelen.
Bir daha aldanırsın, sonra bir daha; sonra boğazına dizilir,
Alevden tahtın olur dilin, dudakların gülerken
Ağlayamazsın, içtiğin su bile olur zehir.

Suda eritip yemeklerden sonra bir kaşık alırsın.
Bir rüya olsa dersin, yakmasa böğrümü bu sancı.
Kör bir bıçakla kesmek istersin ayrılık denen şeyi;
Kaç kez öldüğünü bilmeden yaşarsın böyle akşamcı.

Damla damla savrulursun yeryüzünde.
Güneş hiçbir zaman aynı doğmaz üstüne.
Umut ya bir gün belki bir gece bitecek sanırsın;
Her seferinde en derininden yanarsın kaybettiğine.