Yılın son demlerinde bir aralık gecesiydi,
Dilime gam düşmüştü, gözlerime hüznün hazanda.
Dünyanın en uzun gecesinde mevsim beyaza hasret,
Kaldırımın üstünde, suskunluğun tam da ortasında.
Kalbim üşür, hapsolurum; başlarım sensizliği yaşamaya,
Unutulmuşluğuma kar yağar, zindanın kapısı aralık.
Açıp bağırsam pencereyi, yüreğim soğur mu sanırsın?
Senli dünlere sarılır, avunur düşlerimdeki bu ayrılık.
Takvimde asılı günler tükeniyor ceylan sessizliğinde,
Avuçlarıma kış geldi, son sigaramın ateşinde ısınır.
Aylar, yıllar geçerken ömürden iz bırakır aralıksız,
Ah, bu içimdeki kıymık, delip delip geçer, seni çağırır.
Yaprağın üstündeki çiğ tanesi tuz ekmek hakkı,
Canıma batıyor gözlerin, nefessiz kalıyorum.
Ölmek, senin benden gittiğin günmüş,
Gün zehir, hayat koca bir yalan; bu benim son uykum.
Kayıt Tarihi : 19.2.2025 15:41:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
“Ayrılık, en uzun gecenin içinde saklanan acıdır; seni terk edenle değil, geride kalan izlerle yaşanır.”
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!