Aynur Meydan Şiirleri - Şair Aynur Meydan

Sevgilim nerdesin.
Kimler üzdü seni?
Bu soğuk Ocak gecesinde,
Bir başına bıraktı düşüncesizce.

Sen sevmezsin ki tek başına olmayı,

Aşk korkmak mıdır?
Kaybetmekten..
Bir an da hiç yaşanmamışcasına
Yürüyüp gitmesinden,
Sen kadar başkasını sevmesinden,
Başkasının elini tutup,

Her gecenin bir sabahı var dendi aylardır,
Ben üzülürken,beklerken kaderimin değişmesini,
Dostlarım geçecek bu günler ve sen güneşi göreceksin dediler,
Isıtacak içini,yüreğini,gözlerin gene gülecek eskisi gibi.

Hep bekledim,el açıp dualar ettim,

Hadi gel benimle.
Bahar geldi.
Çiçekler açtı ağaçlarda,
Çayır çimen, donandı bağlar bahçeler.

Gel kaçalım işten güçten çocuklar gibi,

Eski bir arkadaşım gibi benim,
Yalnızlıklarım,acılarım,gözyaşlarım,
Beni asla terketmeyen,
Gidip gidip geri dönen sadık arkadaşım.

Hasretime dayanamayan tek şey o,

Geçen Yıllara Yazık Değil mi?

Gelmeden bir araya inatlardan,
Tutamadan ellerimizi bile,
Bir sandalla gezemeden şöyle,
Gönül gözüyle,

Gerçekler bazen de acıtır.
Derinden yaralar insanı yüzleşmeler.
Kimsin nesin diye sorgularken kendini,
Hiç olmayacak şeyler görürsün kendinle ilgili.

Yaşarken hayatı hep doğru yaptın sanırsın.

Bu akşam içim dolu,
Gözlerim dolu,
Dolu da dolu,
Ama sebebin adı yok.

Canlarım yok yanımda,belki ondan bu tatsızlık,

Ne Çok Benzer Sevda İle Deniz Birbirine;
İkisi de derin Alabildiğine.
Bakarsın göremezsin asla sonunu,
Ne kadar iyi yüzme bilsen de,
Ürkütür,içini titretir,
Deniz de sevda da

Ben seni unutmadım.
Canım annem canım.
Sen de beni unutmadın.
Anneler evlatlarını asla unutmazlar biliyorum.

Ben de çocuklarımı her bağrıma basışımda,