Aynasız zaman Şiiri - Ahmet Nejat Alperen

Bir gün,
Eski bir pusula gibi döner içim,
Yönü unutulmuş rüzgârlarla konuşurum.
Ne kuzey kalır ne yol,
Sadece bir iz,
Bir gülümsemenin
terk ettiği kıyı.

Zaman,
Bir çay bardağında bekleyen buhar gibi,
Konuşmadan dağılır.
Söz, Kimi zaman
bir kilit,
Kimi zaman anahtarsız
bir kapı olur.

Ben sustukça,
Bir saat kulesi içimde çalar,
Ama kimse duyamaz.
Çünkü sesim,
Bir çölün sabrıyla yoğrulmuş,
Bir gölgenin ardında saklanmış.

Gözlerim,
Bir eski mektubun kenarına ilişmiş
bir harf gibi, Seni arar.
Ama sen,
Bir rüyanın
son cümlesi gibi,
Hep uyanmadan
önce gidersin.

Ve ben,
Bir kalbin kıyısında
beklerim seni,
Ne ses isterim ne selam,
Sadece bir iz,
Bir suskunluk,
Bir dua gibi…