Ku pirs kirin;
Bêjin bi du çawan hate kuştin,
Ew çawê eşqê bún,
Ew çawê yarê bun,
Bi agirê eşqê hatibún pijín...
Ku pirs kirin;
Kadın adamın sol tarafına dokunup dedi ki; nedir beni burada kutsayan şey. Adam şöyle der; bir kalpten fazlasıdır elbet. Bir bilinç, bir var olma ve yok olmanın bilincidir. Kutsalını bu imanla kuran bir aşkın bilincidir. Kadın; anlamadı elbet ama şöyle dedi; bu dediklerin günah, hangi insan bir mabed olabilir ki yada kalbinde yarattığın mabede hangi kadın günahına ortak olmak ister ki.. Adam güldü elbet. sonra dedi ki; günaha bulaşmayan insan kutsala ihtiyaç duyabilir mi, mabed yaratabilir mi? hatta tanrı'ya bile ihtiyaç duyabilir mi? Kadın sustu ve adam susmadı elbet.. Bir cehennem ütopyasıyla yaşıyorsun kadın ve günahlarının kefaretini oraya saklıyorsun, bir bilinmeze satıyorsun her şeyi.. Oysa ben senle günaha bulaştım ve günahkarlığımı senin sunduğun cehennemde yaşıyorum. Ve aslında ‘’mabed'ime, kutsalıma söz uzatmak günah...’' Kadın susmadı, susmak günahların en büyüğüydü şimdi. Ve dedi ki mabedini yıkmak borcum olsun. Günahlarını bölüşmeye ve sende tekrar insan olmaya geleceğim.
Adam, bu umudu zulasına koydu. İnançsızlık ve umutsuzluk bertaraf edildi kadın tarafından. beklemek ibadetti artık.. Ama gelmedi kimseler. Günahını-cehennemini bölüşecek kadın, kötü bir tanrı gibi ihanet etti. Ve o günden beri yaratılan mabed bir sığınak değil; acıyı tanrılarla, o kadınla bölüşemeyen bir adamın kendini her an öldürdügü bir yer olarak kaldı...
Sonrası iskencenin bilinciydi sadece. Acı ile yoğrulmanın bilinci..
Ve İnsan olmanın zaafı, belki de insanoğlunun kendi intiharının meşru dayanağı.. Bu sefer de adam anlamadı, sustu öylece. Mabedini yıkacak inancsizligida cesaret edemedi, secdesinden de kalkamadı. Ve son sözünü düştü; tek başına bir hakikate inanmak eksik bir tanım biliyorum. Bu yüzden inancsizliğını sorgulayamam tanrı'çam. Çünkü dinime geçmen ateş pahası. Zira ateşi göze almakta inanç ister. Ve sen her temelde bunu taşıyamayacak kadar soyutsun ve inkarcı. O yüzden cehennemden sorumlusun.. Kutsal hakkı için; artık mabedimin her köşesinde-her zerresinde ateistsin...
Bazen sevmektir huzur, bazen aşk.
Bazen acidir, bazen mutluluk.
Bazen vicdan rahatliğidir, bazen merhamet.
Bazen minnetsizliktir, bazen acizlik,
Nerde bulursan huzuru, o dur sana kiymetli olan.
Velev ki bir damla gözyaşi olsa bile...
Mutlu olmak için; birşeylere sahip olmak, ya da bir yerlere varmak gerekmiyor.
Bu sadece saplantılı beyinlerin yanılgısıdır.
Acı, huzur, ve mutluluk daha çok varoluşsaldır, varlıksal değildir....
Kuşlar öylesine uçuşuyordu sanki,
Dalgalar öylesine kıyıya vuruyordu,
Rüzgar öylesine esiyordu.....
Ta ki o müzik çalana kadar......
Nazlı bir keman sesi gibiydi bakışları.
Büyülü şarkılar gibi sızıyordu yüreğimin dört bir yanına.
Gözlerindeki mana;
Etten ve kemikten çok çok öteydi...
Bazen, "neden? " süngüleriyle ruhunda kuyular kazmalı insan.
Susamış yüreğine bir avuç su bulma niyetine...
Meğer aslan gibi kartal gibiymişsin ey gönül,
Bana karşi hep savaştaymişsin ey gönül,
Elim yetişseydi kanini akitirdim,
Görürdüm o zaman acep ne renksin ey gönül..
O esrarlı kimi gecelerde.
Nasıl da mayalanır yüreği insanın
Sonsuzluğun ufkuna doğru uçar gibi olur
Herşey sonsuzluğa akar, deveran eder sanki o gecelerde
Bütün yaşantın, anıların capcanlı yanı başında avucunun içinde
Avucun sonsuzluğun denizinde
Olmayana karsi bir isyandir şiir,
Olmayani var etme çabasidir,
Yüreğindeki yaraları çılgınca kanatma arzusudur.
Susamiş ruhunu doyurma çabasidir insanın,
Ruh bilimden öte bir bilim.
Hayatin her halini farkli boyutlarda yaşama biçimidir şiir...
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!