o kadar gözyaşı döktüm ki
o kadar sevgilim
sular altında kaldı
odam pencerem mavi sedirim
başucumda yalnızlığın belli belirsiz sesi
geceden kalma bir uykusuzluğun
Başım mavi atlastan gökyüzü
Ayaklarım kara toprak
Boyum bir arpanın yarısı
Kollarım asmada yaprak
Ne gözlerim yaza çalar
Ne kışa üşür ellerim
Eğildim
Belleğini yitirmiş kayıp bir zamana
Eğildim
Yokladım yer yüzünü
Yokladım yanmış parmak uçlarımla
Karanlıkta bir boşluğa sarılır gibi
Yıldızı ışıklardan
Taç yapmış da kendine
Çalıyor sazlar gecenin koynuna
Çalıyor hiç durmadan
insan dediğin
bir kez güzel şiir yazabilir
ben yazdım
bastılar yaldızlı bir derginin arka kapağına
koştum aldım
soğuktu
Hiç açılmamış bir posta zarfının
İlk cümlesiydim
Okunmamış olmanın kırgınlığı değildi üstümdeki
Daha çok kederi son kelimenin
Noktasına tutunmuş tedirgin bir sözcük gibi
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!