Yangınlar kopuyor dört bir dünyamda
Kül içinde darmadağın ormanlarım
Bir damla yağmur gözlerimden
Kavuşamadan buhar olup gidiyor
Biçare yalnızlığımın gözleri
Diriltmeye çalıştığı ormanlarda
Ne dizeler geçiyor içimden uğruna
Sen görmedikçe hepsi boşuna
Muhabbet ediyorlar benimle
Kuşlar bile seni anlatıyor bana
Çiçekler kokmuyor sen olmadan
Bir umut döneceğini düşünmek
Sanki bir senfoni
O huzur verici sesi
Yokluğun
En keskin giyotinden tehlikeli
Ruhumla bedenimi
İkiye ayıran bir illetti
Kıyamet kadar acı ve kederliydi dünyam
Karşıma dizilmiş gibiydi yaşamın tüm asileri
Yırtılmış çığlıklardı kulaklarıma çınlayan
Gözlerimden akan yaş yerine kan oldu
Sanki şeytanın mızrağıydı yüreğime saplanan
Belki aylar, yıllar geçecek
Kader örmeyecek yeniden ağlarını bizim için
Gözlerin ışıltısını hiç kaybetmesin
Çıkmaza geldiğinde beni ara
Ruhunun ortasında bir yerdeyim
Üzüldüğünde beni getir aklına
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!