Atayurdun Çağrısı Şiiri - Mücahit Kurnaz

Atayurdun Çağrısı

Gök yeleli atlar koşar, Altay'dan vatan çağırır,
Tarih yazar, demir döver, Ergenekon yeniden canlandırır.
Metehan'dan Turan'a dek, yolumuzdur bu büyük iz,
Birdir Türk'ün kutlu yurdu, kalpte sönmeyen bir köz.
Hazar'dan Karadeniz'e uzanır büyük bir göç,
Beş bin yıllı aşkın yeminle, parçalanmaz bu tek güç.

Hey! Kazak, Kırgız, Özbek, Türkmen, Azeri, Uygur eri,
Aynı kandan, aynı dilden, Turan'dır kutlu yeri.
Yabancı ellerde kalan, o bayraklar, o il yurtlar,
Unutulmaz! Ruhumuzda, Kızılelmalı kurtlar.
Dönüp baksın düşmanlar, görsünler bu şanlı birliği,
Titresin yedi iklim, Türk Bodun'un erliği.

Kılıcımız keskin olsun, göğsümüz çelikten kalkan,
Kutlu ülkü peşinde, bir daha dirilsin o an.
Ne esaret, ne zulmet, ne de gayrılık yakışır,
Yaradan şahit olsun ki, bu sevda içten taşar.
Sancak tek, dil tek, töre tek, Tek Millet, Tek Turan!
Türk Budun, hür yaşayacak, sözümüz olsun ferman.

Yüreğimde bir yara var, adı Turan özlemi,
Ayrılıklar dağlar aşmış, dinmez acının demi.
Farklı coğrafyalarda hep, aynı Yusuf'un sesi,
Hasretle yanan cana, kardeşliğin son nefesi.
Hazar'ın dalgası vurur, Karabağ'ın taşına,
Ben de derim: "Ey Turan, gel artık bu başıma!"

Oğuz'un torunlarıyız, gönlümüz tek bir ocak,
Soyumuz bir, yolumuz bir, ne durur bu kucak?
Ah! Kaç asır geçti böyle, ayrı düştü illerimiz,
Gönül gözüyle bakarız, silinmez dertlerimiz.
Bir el verelim dostlar, kopmasın bu ince bağ,
Yıldız hilâlle buluşsun, yeniden çağlar açsın bu dağ.

Yeminimiz var bizim, Türk'üz, sonsuzadek hürüz biz,
Töreye bağlı kalırız, Tanrı Dağı'ndan izimiz.
Ne yorgunluk biliriz, ne de imkansız kelimesi,
Türkçe konuşur her rüzgar, dindirir kalpteki sesi.
Bu sevda biter mi hiç, bu büyük ülkü ölür mü?
Turan doğacak elbet, güneş yeniden görülür mü!