Aşka İnancımı Kaybettim

Ev sahibi olduğumu sandığım bir kalpte, aslında kiracı olduğumu öğrendiğim gün kaybettim içimdeki aşka inancımı.
Sonrasında ne yeminler fayda etti ne de sözler; artık ne aşka ne de "seni seviyorum" diyene inandım.
O sırada hayat usulca fısıldadı kulağıma:
"Sen tükenmez kalemden daha mı güçlüsün? O bile tükeniyor."
Sustum.

Çekildim köşeme, izledim insanları.
Sevgiye olan bakışlarını, bir yüreği nasıl sahiplenmeye çalıştıklarını…
Tam inancımı geri aldım derken, o geldi.
Oyunlar kurdu, her birinde beni başrole koydu.
Defalarca gitmek istedim, ama gidemedim.
Vicdan terazimde ellerim kırıldı, yine de dokunmadım.
Sonra pişmanlıklarla tanıştım.

Ne gidenin izi kaldı, ne de gelenin oturacağı bir yer.
Her giden, koltuğunu, taburesini, sandalyesini yakarak gitti.
Sonra Ahmet gitti, Mehmet geldi; hep aynı hikayeler, değişmeyen sonlar.
En sonunda vazgeçtim.

Ve yıllar birbirini kovalarken anladım; sevmeyi bilmeyen ben değil, onlardı.
Hata bende değildi, onlardaydı.
Peki, yok muydu elimi aşkla tutup, başımı omzuna yaslayacağım bir yürek?
Yağmur yağdı, bir saçak aradım.
Ama o saçak, her şeyi tokat gibi yüzüme vurdu.
Başımı yasladığım omuz, elleriyle ellerimi parçalayan o bedene aitti.
Kahrettim.
İnancımı yeniden kaybettim.

Şimdi yarı mutlu, yarı mutsuz; yarı umutlu, yarı umutsuz, yani yarım ve eksik yaşıyorum.
Ne çalan telefon, ne gelen araba, ne de kaçan tren umurumda değil artık.
Benimle olmak isteyen, beni seven, benimle bir hayat düşleyen, benim onu görmemi istiyorsa kendini yaksın.
Saçımın tek telini bile oynatmam.
Meydan sizin, ben buradayım; cesareti olan gelsin.
Cesareti olan sevsin!
Yüreğinin yetmediği bir aşkın kuklası olma adam.
11.10.2024 13:54