Aşk "perde kapanınca" Şiiri - Tankut Bey

bir sokağın köşesinden başlayalım anlatmaya aşkı
bir çay bardağının buğusunda,
gece yarısı açık kalan bir lambada,
bir otobüs durağında birbirine değmeyen iki gölgede…

Aşk neydi
Sadece güzel olduğu için mi sevilirdi insan
Güzel olana herkes bakardı
ama herkes, çirkin bir suskunluğu omzunda taşıyanı sevemezdi.
Aşk, yüz hatlarında değil,
insanın yorgunluğunu nereye bıraktığını bilmekti belki.

Ben seni,
konuşmadığın cümlelerden tanıdım.
Gülüşünün sebebini değil,
suskunluğunun nedenini sevdim.
Platonikti bu sevda
elimi tutmadın ama hayatımı tuttun.

Leyla’yı görmeden çölde yanan Mecnun gibiydim,
sevdiğim suret değil,
bir ihtimaldi.
Romeo’nun Juliette’e baktığı gibi bakmadım sana
ben balkona çıkmanı bile beklemedim,
çünkü bilirdim
bazı aşklar kavuşulursa eksilir.

Kerem ateşe yürüdü Aslı için,
ben sana yürüyemedim.
Anna Karenina bir tren rayında bitti,
benimki bitmedi
çünkü yaşanmadı.
Yaşanmayan aşklar ölmez,
sadece insanın içine yerleşir.

Hayatın her yerinde sen vardın
Bir babanın çocuğuna baktığı gözlerde,
yaşlanmış bir çiftin sessizliğinde,
simit satan çocuğun üşüyen ellerinde…
Sevgi
birine sahip olmak değilmiş,
onu incitmemek için vazgeçebilmekmiş.

Ben senden vazgeçmedim,
sana dokunmaktan vazgeçtim.
İmkânsızdın
ama imkânsız olan şeyler,
insanı en çok insan yapanlardı.

Ve şimdi soruyorum kendime
Sevgi ne içindi
Belki de sadece şunun için
Hiç senin olmayacak birini,
kendinden bile fazla düşünebilmekti sevgi Aşkı anlatırken,
insan bazen bir film karesine sığınır.
Çünkü bazı aşklar yaşanmaz, izlenir…
ve izlerken insan kendini tanır.

Titanic’te Jack,
Rose’u sadece sevmedi
ona özgür olmayı öğretti.
Bir gemi battı,
ama bir kalp ilk kez gerçekten yüzdü.
Aşk bazen kurtarmak değildir,
bazen batacağını bilerek elini bırakmamaktır.

The Notebook’ta yıllar geçti,
hafıza silindi,
isimler unutuldu…
ama sevgi kalpten silinmedi.
Demek ki aşk,
akılda kalan değil,
ruhta kök salandı.

La La Land bize şunu söyledi
Her büyük aşk,
aynı hikâyede kalmak zorunda değildir.
Bazı sevgiler,
mutlu sonla değil,
iyi ki yaşandı'yla biter.
El ele değil,
kalp kalbe ayrılırsın.

Casablanca’da Rick vazgeçti,
çünkü gerçek sevgi bazen
ben dememeyi öğrenmektir.
Uçağa binmeyen aşklar vardır,
ama o uçak kalksın diye susanlar da…

Ve sonra…
Al Yazmalım.

“Sevgi neydi” diye soruldu orada.
“Sevgi emekti”

İlyas tutkuydu,
ateşti, rüzgârdı.
Cemşit ise sessizdi,
omuzdu, sığınaktı.
Aşk sadece yürek çarpıntısı olsaydı,
Asya İlyas’ı seçerdi.
Ama sevgi,
yarayı saranı seçti.

İşte o an anladım
Her büyük aşk,
en büyük sevda değildir.
Bazen insan,
kendini yakanı değil,
kendini ayakta tutanı sever.

Benim aşkım hangisiydi biliyor musun?
Ne Jack kadar cesur,
ne İlyas kadar deli…
Ben,
Al Yazmalım’daki o sorunun içinde kaldım.

Sevgi neydi?
Bir bakış mı,
bir ömür mü?
Belki de sevgi,
hiç seçilmeyeceğini bile bile
orada kalabilmekti.

Ve ben,
hiçbir film karesine sığmayan
o aşıktım.