Ardıç Ağacım Şiiri - Ömer Erdem Öztürk

Çıktı ağzımdan kahrolası kelimelerim, hepsi birer mızrak.
Düşürdüm yerlere, sonbahardan daha çok yaprak.
Gidişinle titredi, ayağımın altındaki kızıl toprak.
Aşkından değil artık, gözlerim akan yaştan parlak.
Söyle Tanrım, yalvarırım;
Bilge mi oldum şimdi yoksa yüreksiz bir korkak?

Düşündüm yollar boyu, ne cadde kaldı ne sokak.
Elimde şimdi bana olan aşkını kestiğim, o kanlı bıçak.
Bedenim canlı, yaşıyor, ruhum nefesinden kaçak.
Öyle ya! Güzel gülüşün şimdi bana Bağdat’tan ırak.
Söyle Tanrım, yalvarırım;
Bilge mi oldum şimdi yoksa yüreksiz bir korkak?

Geri dönülür mü hiç, yeşil yollarımı ettim hep sapak.
Kaldım şimdi bir başıma anadan üryan, çırılçıplak.
Heyhat! Boynumu vuran cellat benim, işte bu öyle bir tuzak.
Balta vurup devirdim ağacımı; ne gölgesi, artık ebedi kurak.
Söyle artık Tanrım, yalvarırım;
Bilge mi oldum şimdi yoksa yüreksiz bir korkak?