Aralık Ayında Karanlığa Şiirler...

I.
bu gece için aylar öncesinden hazırlandım
bir elbise giydim üzerime...
uzun yırtmaçlı bez parçası, neden tenime bu kadar yakıştı?
oysa ben elbise giymiştim neden takım oldu?
çıkarayım elbiseyi artık bitsin bu gece
takılarım terketsin bedenimi takım bozulsun...
kırmızı değil miydi elbisemin rengi neden siyah oldu?

II.
bu gece bir köprüden karşı yakaya geçeceğim...
asla geçmem köprünün ayaklarından! ...
boğazından geçtim gecenin... ipleri koptu köprünün
demiştim sana ayaklarından geçme diye! ...
bak köprünün ayaklarında kaldım, sen üstünde...

III.
bu gece bütün şehri ateşe vereceğim
biliyorum bir tek sen yanacaksın! ...
sen git bu şehirden demiyorum yüreğimden git artık
acınla, yokluğunla yanmak istemiyorum
bir kere yanmak... her gün yanmaktan daha iyi...
hadi çabuk git! .. yüreğim yangın yeri ne olur sen yanma...

IV.
bu gece bütün şehir
bende ki karanlığı aydınlatmak için ışık yakmış...
keşke bir yürek; bir mum yaksaydı! ...
bu şehre gerek kalmazdı adım “karakız” olmasaydı

V.
bu gece ne kadar çok istedim yanımda olmanı
ama yoktun... hiç yoktun... koca bir boşluktun...
sanma gözlerim seni aradı...ellerim aradı, yüreğim aradı
her zaman ki gibi seni aradığı yerde bulamadı...
o gün bu yürek gözlerini kapadı seni başkasında buldu... sustu...

VI.
bu gece nasıl bir gece...
bir önceki bir sürü gecenin hep aynısı
yine yalnızım, yine çaresiz, yine ağlamaklı...
her şeye çevirdim sırtımı...
bir fenerde bir mum yaktım kendim için
“yalnızlığı kutluyorum” yalnızlığımla...
bütün şehir beni arıyor oysa ben seninleyim
her gece seninle olduğum gibi...
sen neredesin?

(27 Aralık gecesine yazılan karalamalar...)