Anne "nefes gidince" Şiiri - Tankut Bey

Anne…
Bir nefesti senin adın.
Gittiğinden beri
hava var,
ama soluk yok.
İnsanlar konuşuyor,
akıl veriyor,
“Sabret” diyor.
Bilmezler ki
sabır kitaplarda güzel durur,
annesizlikte
insanın içi kanar.
Anne yokken
dünya daha sert.
İnsanlar daha aceleci,
daha hoyrat.
Kimse gözümün içine bakıp
“yoruldun” demiyor.
Herkes güçlü olmamı bekliyor,
ben secdede dağılıyorum.
Bir kötülük var dışarıda,
gizli değil artık.
Merhamet eksilmiş,
vicdan susmuş.
Anne varken
insanlara dayanırdım,
şimdi insanlara
Allah’a sığınarak katlanıyorum.
Gece olunca
yalnızlık çoğalıyor.
Yastık ıslak,
dua yarım.
“Ya Rab” diyorum,
sesim titriyor.
Annemin duası yok artık üstümde,
onu hissediyorum.
Kimse anlamıyor beni.
Çünkü annesizlik
anlatılan bir acı değil,
yaşanan bir imtihan.
Bu yüzden susuyorum.
Susmak da bir tesbih oluyor bazen.
Biliyorum,
anne ölmez.
Rahmet olur,
nur olur,
cennete emanet olur.
Ama geride kalan için
dünya
bir kişilik eksik kalır.
Ve ben her nefeste
şunu öğreniyorum:
Anne gidince
insan büyümez…
yalnız kalır. Ve anladım ki…
Anne, bir insan değilmiş sadece
bir sığınak,
bir dua,
bir nefesmiş.
Gidişinden sonra
kimse dolduramadı yerini.
Ne kalabalıklar,
ne sözler,
ne de zaman.
Çünkü Allah
herkese çok şey verir,
ama bir anneyi
yalnızca bir kere verir.