Hasret dokundu kalbim raflarına,
Fotoğrafınla konuştu dizlerim.
Kırıldığım yerde tesellim ninnim,
Yaralarım tutunur omzuna,
Be anne.
Gurbet elde bir lokmada ağıtlar,
Gözlerinin değdiği yerde üşür,
Boğazımdan düğümlenir de yürür,
Ta hohladığın acıları yakar,
Be anne.
Hüzünlenince saçımı okşardı,
Gizemli içinde tuttuğu şefkat.
Yaşadığım derin izlerde vuslat,
Hayatımın özetine kazındı,
Be anne.
Kimdi beni düşünen yoksul yürek,
Hayatımın geçmişine bakarak,
Ipıssız mezarda bir yığın toprak,
Dilimdeki dizelerden gidecek,
Be anne.
Acının ortasında kelimeler,
Havada asılı yarım yamalak.
Kucağına aldığın yerden uzak,
Ah, öyle gönlüm üşüyor derbeder,
Be anne.
Bugün ne kadar da muhtacım sana,
Mutlu zamana bir an dönebilsem,
Bir tas çorba, bir parça ekmek merhem,
Ah, bir görsem de öyle gelsem sona,
Be anne.
Kayıt Tarihi : 6.2.2025 17:01:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
"Anne, yüreğimizdeki en derin yara, en yüce tesellidir; her eksikliğimizde bir hayal, her acımızda bir dua."
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!