Anıların İzinde Şiiri - Halil Kumcu

Şakaklarımı dövüyor,
Boyası dökük tahta penceresi.
Nefes alırken ciğerlerimi yakıyor,
Islık çalan rüzgârın sesi.

Kalp atışlarını duyabiliyorum,
Hayata ve yoksulluğa rağmen.
Sobamda cılız bir ateş,
Gözlüklerim buğulanmış, soğuğa değerken.

Usulca eğilip ekliyor,
Eski bir hayal gibi.
İlahi bir dokunuşla kalbime damlıyor,
Kaderimi yazan kalemin mürekkebi.

"Nerede kalmıştık?" diyor, nerede?
Bir meçhule doğru kaçarken,
Aşkının attığı düğüm,
Boğazımı bir kor ateş gibi yakarken.

Gözlerinde soran bir ifade,
Ve giderek büyüyen bir sessizlik.
Sorgulayan yüzünde,
İliklerine işlemiş yolcular gibiydik.

Zaman savurdu acı içinde diyorum,
Yüreğimdeki bu pas, bu kırgınlık.
Anıların izinden geliyor,
Göğsümde kurşun gibi duran bu ayrılık.

28 Şubat 2024 / Çarşamba / Ankara