Şairin özünde duygu bellidir,
Veysel’in gözünde aşık dertlidir,
Gönlünde övgüler bazen yergidir,
Her varlığa şiir yazan Veysel’in.
Sözünde kullandı tezhit tezatı,
Şafak vakti gelip indim Hareme,
Dermanımla doğsan gönül haneme,
Merhemini alıp çalsam yareme,
Dertlerle aramı açsan İstanbul,
Kanayan yaramı sarsan İstanbul.
Baharlarda açan gülümsün inan,
Gönlümde ilk defa ben seni derdim.
Neşesinden öten bülbülüm şu an,
Ömrümde ilk defa ben seni sevdim.
Hercaimenekşe kucak açsa da,
Aşıklar bağında kırmızı bir gül,
Dolanır başında bir şeyda bülbül,
Gün gelir,, horlanırsan deli gönül,
Seni horlayanı ben de sevemem.
Dosdoğru giderim Hakk'ın yoluna
Nenem dedim ya utandım,
O sesinle duygulandım,
Gönül yaşınla ıslandım,
Gönlüm kıraç dağlar iken.
Derdin derdimi ekledi
Hakk’dan geldik hakk’a doğru,
Adım adım O’na doğru,
Bildiğimiz sana doğru,
Yürüyoruz gidiyoruz.
Elveda ya kalkan elde,
Bir gün göçüversem yalan dünyadan,
Şöyle düşündüm de kimlerim ağlar.
Ağıtlar yakarak bir tek ardımdan,
Aşkla yandım diye belki o ağlar.
Bedenim iflas da yorulmuş ser’im,
Gerdanına sarı kuşatamadım,
Atam da yok idi belki ondandır!
Lüksünden hayatı yaşatamadım,
Ötemde yok idi belki ondandır!
Sanma ki gönlümde değerin düşük,
Gel de benim aslan oğlum,
Dinle beni canım oğlum,
Babandan nasihat olsun,
Ata ah’ı alma oğlum.
Bozmasın batılı aklı,
Öfke ile sen de sinir,
Edip durur bende seyir,
İster isen, getir kendir
Suçum varsa, as sen beni.
Söylemiştim oysa sana,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!