Alfabesı Bozuk Yuregım

Kahpe hayatların
Şımarık sokak kedisi olmadığımız için
hep yalnız kaldık
Kaç kere düştük te bir kere dostlarımızı satmadık
Kafalarına vura vura öğrettik
Vicdanın en büyük mahkeme olduğunu

Bazen alabora oldu gemilerimiz
Bazen karaya çaldı kar beyaz düşlerimiz
Pembe renklerimiz doğuştan çalındı
Düşene bir tekmede biz vuralım mantığında olmadık hiç
Ama işte kaybettik
Kumarda kaybeden aşkta kazanır derler di
Hayat bir kumar miydi ki biz hep kaybettik ve rotayı aşka çevirdik

Hep yüreğimize battı önümüzde diz çökülüp verilen güllerin dikenleri
Gözlerimize yaşları layık gördü yar diye hayatımıza aldığımız adam sandıklarımız
Biten silgimiz oldu kalemimize inat
Yine de kötülüğü bilmedi dilimiz
Namert bedenlerin suratına tokat gibi indi
Ucu çatal sivri dilimiz
Ama düşmedik
Yaslasak ta bazen umutlarımızı bir ayağı
diğerinden kısa tahta masalara
Sallanan hep yürekleri yosun tutmuş insanlar oldu

Sen niyetini bozma diye öğretti annem hayatı
Herkes kalbinin ekmeğini yer kızım unutma dedi
Bizim ekmeğimizin hiç tuzu yokmuş be anne diyemedim

Şimdi yine bir mücadelenin içindeyim
Ama bu defa ne koşacak ayaklarım
Nede tokat gibi çarpacak dilim yok
Yarınlara çevirdiğim gözlerim bile bulutlu
Sen söyle annem sıfır beş Kalem ucuyla mi yazılmış ki kaderim
Tam mutluluğu yazacakken kırılmış Ucu
Avuçlarımda silginin tozu varken
Tebeşir boyalı ellerimi kim tutar
Söyle anne alfabesi mi bozuk yüreğimin
Söyle anne 11.01.2024 15:18