Alfabem Adındaki Harf Kadar

Yarım kalan bir hikâyedeyiz seninle,
Yüreğimi yakıyor gözlerin.
Hiç gitmeyecekmiş gibi sevmiştin,
Hiç sevmemiş gibi terk edip gittin.

Ben gecemde, gündüzümde seni düşünürken,
Sen de benim gibi yanacaksın hatırladıkça.
Aşkımı kusarken ruhun,
“O olsaydı çok severdi,” diyeceksin hoyratça.

Kalbimde uyandın yine bu sabah,
Yüreğimde mıh gibi ilmek ilmek işli ismin.
Kuru dalda kalan son bir yapraktan,
Bir irin gibi izleriyle aktı gül cemalin.

Gözlerim hep seni arıyor,
“Neredesin sen?” diyor.
Yandığım kadar aşk,
Zihnimdeki ıstırap veren düşünceleri kanatıyor.

Taşı olmayan bir mezar gibiyim,
Sana sarılmaya çok ihtiyacım var.
Avuç içlerimden yükselen yaralı dualara,
Bir aminin yok mu, ey yar?

Ne seni unutabildim,
Ne de yaralarım kapandı.
Ağırıma gidiyor böyle yaşamak,
Acılarla yüklü bir türkü şuramdan kurşun gibi kanatlandı.

Sen gittiğinden beri,
Alfabem adındaki harf kadar.
Aşk diyorum, aşk kısır bir döngü;
Gelir, kalır, alır ve giderken bildiğin bütün ezberleri bozar.

17 Eylül 2024 / Salı / Ankara