Al Al Kalemli Kazak Giyen Kıza Kısa Öykü

Bi öpülemez dudakları var, bi sevilemez elleri. Durup duruyor önümde. Önümde gülüş, gülüş duruyor. Kazağının al, al kalemleri, dudakları, öpülemez dudakları, tutulamaz elleri düşünüyor. Yeşilsiz gözleri, bi beni, bi ellerimi, bi güneşi, bi adamları düşünüyor.
Duramıyor, oturamıyor. Ellerimin, ayaklarımın, gözlerimin gelemezliklerini biliyor. Ardından alıp gidiyor her şeyini. Ellerini, al, al kalemli kazağını, ayaklarını, öpülemez dudaklarını, düşünen yanlarını, yeşil, yeşil etekliğini, devetüyü mantosunu alıp götürüyor.
Bi başıma kalıyorum. Bi yalnızlık oturuyor üstüme. Bi düşünüyorum, bi al, al kalemli kazağını, tutulamaz ellerini, bakılamaz gözlerini, öpülemez dudaklarını, düşünen yanlarını…
Olmuyor işte… Yapamıyorum, duramıyorum …Bi öpülür dudakları, tutulur elleri, bakılır gözleri, al,.al kalemli olmayan kazakları, bi düşünmeyen elleri, yeşil, yeşil olmayan eteklikleri, bi güzel kadınları,sütun gibi bacakları, yeşilli, yeşilli gözleri düşünemiyorum…
Bi pembe mendilini, bi öpülemez dudaklarını, bi tutulamaz ellerini, al, al kalemli kazağını,
Düşünen yanlarını, yeşilsiz gözlerini, devetüylü mantosunu alıp götürüyor önümden…
Bi yalnızlık, bi güneş, bi tramvayların gürültüsü, bi düdük sesleriyle kalakalıyorum böyle…

Yavuz ERGÜN
Fatih Kütüphanesi–1959-Fatih-İst.
“Özsu Düşün Sanat Dergisi-Mayıs–1959 “

..