Unutmak mı o nasıl şey öyle bilenmiş bıçakların ağzında
Nasıl olur yani ben şimdi oradayım akşamına sessizliğin dolduğu
Soluk ışıkların ve içki evlerinin
Çok konuşan bir adamın yani Tatar’ın
Unutmak mı ölmek gibi karanlıkta bir kuytuda
Bir masada, bir otelde, bir dağ başında
Yalnız, birbaşına, yani kimsesiz
Ve o yoksul çocukların ortasında…
Bak şimdi uzaklardayım bir gecenin kıyısındayım
Ekmek kavgası bitti de oturuyorum
Cam kırıkları, çekiçler, testereler
Ağaçlar, suntalar, törpülenmeler
Bitti her şey az önce oturuyorum
Ne diyorsun unutmak mı neredesin saat kaç
Bak işte sallanan bir içki evinden selam gibi
Kulaklarıma dokunuyor yağmurlar…
Şimdi anlıyorsun değil mi?
Kesiyor bir bıçak gibi bileklerimi
Her köşe başında bir anı
Bir çocuğun uzaklardan üzünçlü bakışı
Ve bir adamın azın azın yok oluşu
Bir içki evinin kapısında
Yatırmak zor, susturmak da o eskimiş Tatarı…
Ve işte her şey şuramda, elini uzatırsan bulursun
Kıpır kıpır bir şey ama acı
Yani anlatmak kolay değil geceyi
Kolay değil bu karanlığı yazmak işte
Unutmak kolay değil keskin bıçakların ağzında
Anıları ve uzaklardaki Tatar’ı…
Yavuz ERGÜN
Beşiktaş-İst-Kasım–1971
Kayıt Tarihi : 23.3.2009 22:00:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Mustafa Tatar; 1968–1970 yıllarında Çorum’un Alaca ilçesinde öğretmenlik yaptığım sırada tanıştığım öğretmen arkadaşlarımdan birisiydi. İçkiye düşkündü. Çok kişi gibi onun da sorunları vardı elbette. İçkili olmadığı sürelerde karıncaezmez, kimseyi incitmez, kırmaz, ince espriler yapar, herkesle iyi geçinirdi. İçtiği sürelerde kendini yitirir kırıcı olurdu. Ben orada kaldığım o iki yıl boyunca onu dizginlemek, aşırıya kaçmadan içmesini sağlamak, dahası içkiden vazgeçirmek için çok uğraştım. Tüm uğraşılarıma karşın o gizli, gizli yine içmesini sürdürdü. Alacadan ayrılıp İstanbul’a döndükten beş yıl sonra Tatar ve eşi tedavi için İstanbul’a geldiler. Tedavi olduktan sonra yeniden Çorum’a döndüler. Bir kez daha haber alamadım onlardan. Tatar; Sürekli ”Sen İstanbul’a gidince beni unutursun, buraları, bizleri anımsamazsın bile” derdi.İşte bu şiir ona yanıt olarak yazılmıştır.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!