Aklı Kalbine Râm Oldu Şairin

Her lahza bir gam ile yıktı köşkünü
Uyandı uykudan, ortalık toz duman
İnsan-ı Kamil değildi yuttu sözünü
Bulutlar ağladı, yeryüzü kan revan

Zemine vurmaktaydı ruhu mahirin
Aklı kalbine râm oldu şairin

Serçeler utanıyor penceresine konmaktan
Aşiyânlar birer birer dökülüyor şimdi
Gemiler geçiyor bu limana uğramadan
Sahilden martılar göçüyor şimdi

Zemine vurmaktaydı ruhu mahirin
Aklı kalbine râm oldu şairin

Sıkışmıştı ruhu dört duvar arasına
Güneş bakarken tepemizden o üşüyordu
Aldanmıştı ömrünün ihtişamlı siyahına
Damla damla eriyip karanlığında bitiyordu

Zemine vurmaktaydı ruhu mahirin
Aklı kalbine râm oldu şairin