Akılsız İnsan Şiiri - Veysel Şimşek

Dünya ateşe yansa kendisi yanmaz,
Seni ondurmadığı gibi kendide onmaz,
Bir gerçek söylesem kimse inanmaz,
Dost değil düşmandır akılsız İnsan.

Her zaman çok olur cahilde kusur,
Herkesin ayıbını git yüzüne vur,
Bence böyle insanlardan uzak dur,
Dost değil düşmandır akılsız İnsan.

Kurşundanda beterdir cahilin sözü,
Bilir bilmez söyler utanmaz yüzü,
Hatta hiç kimseyi mevsimez Bizi,
Dost değil düşmandır akılsız İnsan.

Yaza yaza bitiremem cinsin huyunu,
Dedikodu yapar kazar kuyunu,
Ağasına kul köle şaşkın koyunu
Dost değil düşmandır akılsız İnsan.

Kıraç yere tohum diye taş eker,
Akıllı ol dediğinde ret çeker,
Her işi tersine yapar sahtekâr,
Dost değil düşmandır akılsız İnsan.

Şimdiki şeytanlar hep iki ayaklı,
Sinsidir şer işe şeytanlığa çalışır aklı,
Suçluda olsa kendini çıkarır haklı,
Dost değil düşmandır akılsız İnsan.

Bak şu kaldığımız çağa zamana güne
Sığınır İmana yalandan sığınır Dine,
İnsanı öldüren tam bir zehirli kene,
Dost değil düşmandır akılsız İnsan.

Hiç bir yerde Hak Hukuk ne aramaz,
Haksız kazanç sağlamadan duramaz,
Yedi sülalemde olsa asla yaramaz,
Dost değil düşmandır akılsız İnsan.

Veysel derki bunlar böyle velakin,
Böylelere karşı asla olamam sakin,
İçi dolu dışı dolu garez ile kin,
Dost değil düşmandır akılsız İnsan.