Ahval Şiiri - Oktay Güvener

Ölümün rüzgârı değdi alnıma,
sessiz bir yakarış gibi.
Suskunluğumun ötesinde,
Eskimiş bir hırka gibi serildi zaman.

İçimde eksik bırakılmış ayetler,
yetim kalmış duaların eşliğinde
Siyah bir taşa sığındım,
kendimden öte.

Gözlerimde geceyi mühürlediler,
Üzerimi örtün üşüyorum çığlığına uyandım.
Sesim, çölde unutulmuş
bir kandil gibi titredi rüzgârda.

Kün fe yekûn arasında
bir nokta kadar yalnızım,
hangi âlemin eşiğindeyim şimdi?
Cevapsız kalmış suallerle
boğazımda düğümlenen harfler
yoksa rahmet mi?

Göğsü yarılıp temizlenen
Bulutların takip ettiği
Kutsanmış bir doğum gördüm

Gözlerimi açtığımda,
bir avuç suya mühürlenmiş
gökyüzünü gördüm,
ve anladım;
insan, kendine açılan
bir derin bir kapıdır aslında.