Bir zamanlar ahşaplar konuşurdu,
Duvarlar fısıldardı, dostluk taşırdı.
Geceden sabaha uzardı sohbet,
Kapılar açıktı, sırlar barınmazdı.
Sokaklarda çocukların ayak sesi,
Toprağın kokusu, ellerin nasırı,
Bir kazan kaynardı komşu sofrasında,
Bir dilim ekmek, herkesin hakkıydı.
Sonra gün döndü, devran bozuldu,
Küçük evler devrildi, caddeler kuruldu.
Beton yükseldi, gök delinmez oldu,
Her kapı kilitli, gönüller suskun.
Siz, vakitlere yenik düşenler,
Manavdan torbalarla dönerken,
Elmalarınızı saklayan o acele eller,
Bir bakış bile feda edemez oldunuz.
Çocuklar büyüdü, dizleri yara almadı,
Plastik oyuncaklar tahtayı unutturdu.
Bostanlarda unutulmuştu toprak kokusu,
Eller meyveyi işaret etti; anneler korktu.
Geceler ağırdı, fileler boştu,
Kimi cimri dedi, kimi sessiz taş gibi,
Ama siz, taşınan yükü hiç görmediniz,
Çünkü yorgunluk sırf para sayardı.
Çarşıdan dönenlerin telaşı vardı,
Ellerinde çöp; kağıtlara sarardı.
Kimse kimseyi görmesin, bilmesin diye,
Kapılar kapanır, pencereler kördü.
Kayıt Tarihi : 15.12.2024 14:10:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
