Ahmet Özdemir Şiirleri - Şair Ahmet Özdemir

Fırtınalar kasırgalar mı yaşanmadı,
Yanmadı kavrulmadı mı sanırsınız cayır cayır,
Çıngı çıngı şimşekler mi çakmadı,
Yıldırımlar mı düşmedi gönül evine?
O gönül ki;
Gün olmuş, kaptırmış kendini melankoli seline;

Ulaşırdım dudaklarına ben
Elinde şu erguvanın dalı olsaydım eğer,
Nice isterik 'oh! 'larla derinden
Burcu burcu içine dolacak
Ve dudaklarından başka renk tanımazdım
Tanımazdım senden başka bahar

Daha dün gibiydi sevgilim,
“Inga! ”lı evrensel seslerle başlamıştı bu film.
Beş altı ayda ulaştığımız yarın,
Ma’yı ma’ya, ba’yı ba’ya, de’yi de’ye;
Ne’yi ne’ye eklemeler bilinçli, bilinçsiz.
Yalnız sen değildin şüphesiz;

Bayramlardır kutlu günler,
Özlemle anılır dünler,
Şimdi dargınlar küskünler
Barışmanın zamanıdır.

Anıl bir tatlı sözünle,

Eylül sonunun hüznünü yaşıyor Lara,
Akdeniz’in kapkara
Ufkuna düşmüş dolunayın şavkısı.
Gümüşî yakamoz titremekte;
Seviyle yüklü duygular gibi pır pır!
Bir yanda çırçır böcekleri,

Hani onca çiçek arasından,
Birisi çıkar da “Ben” der gibi,
Bahar bahar sana bakar
Bakışlarını ondan alamazsın,
Karmaşık duygulardır,
Gözlerinden yüreğine doğru akar

Kuşkusuz,
Senin gibi beni de Tanrı’ydı yaratan.
Ama, sendin veren kanından kan,
Sendin, canından can! Bana...
Bir ana’nın sana verdiği can gibi, Ana...
Bir sabır bir sevgi, bir sabır bir sevgi

Seninle doluyum, dün de bugün de,
Yeşil gözlerinin tutsağıyım ben.
Kuşku yok, sevmekte herkesten önde;
Gönül yarışının alçağıyım ben.

Geceme doğan ay, günüme nursun.

Aklıyla yüreği yine savaşta,
Duygular denizi karma karışık.
Oysa, yapraklarla mehtap oynaşta,
Ay bulutla, rüzgâr dalla barışık.

Burda zaman tatlı, ama o uzakta,

Sanki onlar oynamış koşmuşlar;
Bir yorgunluk düşmüş onca yaprağa.
Durmuş yaşam, susmuş dallarda kuşlar;
Çocuklar çıkmıyor diye sokağa.

Çocuklar yaşamın taze baharı,