Ahmet Nural Öztürk Şiirleri - Şair Ahmet ...

çocuklar sever ağlamayı
çünkü ardından istekleri olur
gözyaşlarına bile bakılmaz ki büyüklerin
sevsin ağlamayı...

Öfkelendiriyorsa o hain dediğin gözler seni
Parmakların tedirgin dolaşıyorsa saçlarında
Vurdum duymazsa geceler
Dört duvarsa dört yanın
Ve boşa kürek çekiyorsa rüyaların
Sevdadandır sevdadan

sen bir çiçeksin
güzelliğin ve kokunla
doğaya neşe katan
bir nadidesin
tohum saçmalısın toprağa
öldükten sonra da yaşamalısın

mesleğim değil benim şairlik
ömrümü de adamadım şiire
yüreğimin ezilmişliği var ya
işte
o dökülüyor
gözlerimden dizelere...

Sen hiç sordun mu dudağındaki o yalnız ''ben''e bir derdin var mı
yaşadığın bahar yoksa hazan mı
Güneş güldüğü an Ay'a düşmez mi gitmek
İstemez misin seher vakti sevğilinle öpüşmek

Sana doğanın bir armağanı o dudağındaki ahenk

Seni seviyorum derken bana sen
Başka bir yerlerde miydin sen
Yoksa dilinin ucundan mı düşüverdi
Seni seviyorum derken bana sen

gecenin zifir karanlığı
sırf canım sıkılmasın diye
ormanda yürüyorum
kımsecikler yok
varsa da ben görmüyorum
duymuyorum da hiçbir ses

aşkın sonrası arıyorsan öncesini
ve mutsuzluk dergahı çağırıyorsa seni
ağlatıyorsa geceler
hançer gibi yüreğine saplanıyorsa gündüzler
yani anlar
anlamsız davranıyorsa sana

gideceksen git
kimin umurunda
beni götürme yeter ki
ve kendini bırakma benim yanımda
herşeyini al öyle koyul yola...

bir aşkın bitişinden hemen sonra
dahası ertesi gün
va da daha ertesi gün
sabık sevgilinin dilinden düşenleri bir duysan
hele bir de görsen canlı canlı
o öpmeye kıyamadığın dudakları