Ancak uyandığımda anladım
Elin elimde
Dizin dizimde
Sana yaptığım nefes bağışının
Bir rüya olduğunu.
Rüzgara bırak kendini
Götürsün seni
Götüreceği yere
Devam et sen şarkını söylemeye
Ayağın kesilsin yerden
Ömründe bir kere
İlk kez ağladığımda
Yanaklarımdan aşağı süzülmüştü yaşlar
İşte bu yüzden
Hep aşağı duğru akar bütün ırmaklar
Beni bırakıp gittiğinde
Acele etme ey dost!
Ölmek için çok erken daha
Yaşamak için çok geç olsa da
Nasıl olsa ölen var senin yerine
Her dakika, her saniye
Seni vazgeçilmez ilan ettiğim gün
Vazgeçmiştim sensiz geçen hayatımdan.
Senle var olmayı sevdim ben
Vazgeçerken tek başıma yok olmaktan.
Beni bilinmeyen bir boşluktan kurtarınca
Ömrümde ilk kez inandım gözlerime
Bakınca aynanın en yalnız yerine.
Ben kalbime ilk kez inandım ömrümde
Dinleyince en yalnız atışını sessizce.
Ömrümde ilk kez ıslandım yağmayan bir yağmurda
Esince rüzgar
Ve sararınca yapraklar
Kışa boyanan kaldırımlarda gördüm seni.
Gidince bulutlar
Ve dinince yağmurlar
Rengi olmazmış yalnızlığın
Sesi de olurmuş, sessizliği de.
Gece olunca gözleri dolarmış ansızın
Sana da ağlarmış, sensizliğe de.
Yalnızlığın kaderi hep böyleymiş:
Yalnızlık sıradan bir sessizlikle
Başlar
Kulağın,sıradan bir kapı zilini
Bekler
Kalbin,herhangi iki notanın
Sıradan bir ezgisiyle
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!