Küçük yaşlardan itibaren şiire karşı içimde tarifi zor bir hayranlık vardı
Başlangıçta yalnızca kulağıma hoş gelen dizeleri biriktirmekle yetindim
Şiir yazmayı ise bir oyun gibi görüyordum
Zamanla fark ettim ki bu yazdıklarım
Yalnızca kelimelerden ibaret değil
İçimde biriken duyguların, acıların
Ve en çok da söyleyemediklerimin bir diliymiş
Yaş aldıkça
Hayatın yükü arttıkça
Şiir, benim için bir kaçıştan çok
Bir varoluş biçimine dönüştü
Artık günlerimi sadece şiir okuyarak geçirmiyor
Kendi içimdeki ...
Bir annenin boş beşiğe baktığı kadar sessizim şimdi
Üşümüş bir çocuğun, cam kenarında unutulmuş elleriyim
Sokak lambasına bakan kör bir ihtiyar gibi
Herkesin geçtiği yerden geçtim
Kimsesiz geçtim ben
Ey gülen yüzlü sevgili ahım feryadım duyulur tüm dünyaya
Ayrılık ateşiyle her an yandım bu âlemde
Sen sanki ulaşılmaz bir cennet ırmağısın
Ben ise elem içinde boğulmuş bir zavallıyım
Gönül denizinde sevdanın kayığı batmakta
aşk…
bir ihtimal sanırsın önce
bir gülüşte saklıymış gibi gelir
ama o gülüş, sana doğru açılan bir kapı değil
üzerine kapanan bir mezardır aslında
Gülzâr-ı hayâlinde sürükler beni aşkın,
Bîçâre gönül her dem arar lebn-i o şarâbı.
Her lahza hayâlinle yanar sine-i hicrân,
Ateş-i muhabbetle tutuşmuş bu kitâbı.
içimde bir çocuk var, sesi kısık
yıllarca susturdum, şimdi toprağa basık
adam olmak diyorum her aynaya baktığımda
kırık bir geçmiş var elimde – tutsa da
herkes gibi olmak... ne kolay tuzak
Gözlerimi değil, içimi kapattım sana.
Bir suskunluk bıraktın dudaklarıma,
Öyle ağır, öyle sessiz ki…
Sanki ömür boyu bir cenazeyi taşıyorum omzumda.
Ve o tabutta ben varım.
Nefes alan bir ölü gibi.
bir geceye gömdüm seni,
hani sokak lambaları titrer ya rüzgârda,
öyle titreyerek söyledim adını.
korktum,
çünkü hâlâ içimdeydin,
çünkü hâlâ bendeydin,
Yoruldum artık aynı rüyadan uyanmaktan,
Her sabah sensizliğe göz kırpmaktan.
Aynaya her bakışımda biraz daha eksiliyorum,
Her eksilişin adı yine sen oluyor.
Aşkı tarif et dediler,
bir yolun ucunda sen vardın
adımlarımı hep sana göre ayarladım
düştüğün her boşluğa kendimi attım
yine de yetemedim,
çok çabaladım
artık anlatamam kimseye
sözlerim küle döndü içimde
bir ağırlık var dilimin ucunda
ama konuşmak…
konuşmak da yorgun artık benim gibi
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!