yüreğim bi yokuş gibi çıkılmıyor artık
ne sevda tutuyor elimden ne de güneş ısıtıyor
aşk dedikleri şey bi zamanlar candı
şimdi hatırası bile içimi üşütüyor
gözüm karanlığa alıştı
zaman bir pas gibi işler insanın içine
önce sesini çürütür
sonra bakışlarını alır elinden
bir sabah uyanırsın
gördüğün hiçbir şey
inandığın hiçbir şeye benzemez artık
seni bir mezarın içine değil,
her gece yeniden doğan kabusuma gömdüm.
bir dua gibiydin, kabul olmadın,
bir intihar gibiydin, kimse durdurmadı.
seni yaşarken değil,
Kara toprağa teslim ettim umutlarımı
Bütün kelimelerim gömüldü mezar taşlarına
Dudaklarımda yarım kalmış ahlar var
Göğe yükselen duman gibi, sonsuz
Gözlerimde biriken her damla yaş
Bir kere bile gülmedi bu talih yüzüme
Her adımda bir yara, her duruşta bir düşüş
Ve bil ki, zaman dediğin bir cellatmış
Her sabah bir ip atar boynuma usulca
Annemin duaları bile ulaşmaz olmuş göğe
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!