Ah Hayat ! Şiiri - Yusuf Maral

Şu koca sehir,bu milyonlarca insan
Hepsinde ayrı bir hikaye
Her biri sayfa sayfa roman
Nasılda geçiyor,geçmez sandığımız zaman
Şakaklarimizda kar var artık
Başımızda kalkmak bilmez bir duman
Çocukluğumu anımsıyorum
Yoksul bir Anadolu evi
Karadeniz usulü böyle ahşaptan
Gıcırdayan kapılar,
Arasıra yağmur misafir oluyor
Bazende sert sert esen rüzgarlar
Sanki bu gün gibi aklımda
Bir çatı, içinde dokuz can
Nasılda gözümde büyümüş hakkınca
Babam dağ gibi bir adam
Ah babam ! Gözümüzde savaş kazanmış
En büyük kahraman..

Ayağımızda yırttık ayakkabılar
Sürelerin peşinden
koşturuyoruz o zamanlar
Azığımız bir kuru ekmek ama
Huzurumuz tas tamam
Yaşamak ne güzelmiş be
Tahtadan oyuncaklar,
Sımsıcak arkadaşlıklar
Henüz tükenmemiş komşuluklar..
Siyah beyaz bir televizyon odamızda
Türk sineması filmler,
Ah o unutulmayan aşklar
Işıklar sönünce kurulan hayaller
Fazlasını istemiyorum
Kaybettiklerimin yarısını verin yeter..

Ahh hayat biz mi seni yaşıyoruz
Yoksa sen mi bizi avutuyorsun
Niye böyle zalimsin sen be
Neden biz sardikça kanatıyorsun
Bak ! çocukta değiliz artık
Neden hala bizimle oynuyorsun
Ve üstelik zoruma giden ne biliyor musun
Sen oynuyorsun biz kaybediyoruz
Keşke hafızamı silip alabilsem
Sil bastan yaşasam her şeyi
Ben unutmak istedikçe
sen hatirlatiyorsun
Sana kırılmışlığım bir kemik gibi değil
Tuzla buz gibi,camdan bir vazo gibi
Ne olur,yitirmekten usandım artık
Ben biraz ben biriktiriyorum.
Sen acımadan harcıyorsun...

Annem !
Annem benim en eksik yanımdır
Dünya denilen terazide
O gidince dibe vurduğum andır
Keşke diyorum şimdi Keşke
O'na sarıldığım hiç bir
elbisemi yikamasaydım
Anneciğim ahh anneciğim
Keşke seni biraz daha koklasaydım
Yaşın kaç olursa olsun
Anne dediğinde "efendim" diyorsa bir ses
Sen hala çocuksun
Onüç yaşında büyüdüm ben
Ve bir daha hiç çocuk olamadım
Çünkü anne dediğim
Hiç bir cümleme cevap alamadım

Çünkü anne diye haykırdığım
Hiç bir sese karşılık bulamadım