Ağlayan ağaç Şiiri - Hüseyin Ülkü Korkmaz

Ne kardı,nede kıştı onu inciten,
Yüce dağ başında nasıl ses verirdi;
Gökyüzünde parlayan yıldızlara,
Uçan şahine..
Bocalayan yağmur taneleri onun gözyaşları idi,
Yalnızım diyen insan belki anlardı onu,
Yemyeşil yapraklarındaki hasreti çözerdi,
Dalına konan bir kuşun nidası bile,
Onun varlığına varlık katardı,
Küçücük bir fidanken başladı onda,
Yalnızlığın bitmeyen şarkısı..
Şimdi gökyüzünde bulutlardan boşanan yağmur,
Yağdıkça o sessizliğe gömülüyor..
Gökyüzü ağlıyor,belkide onun  adına..
Hüseyin Ülkü Korkmaz